Przez obowiązek alimentacyjny rozumie się zobowiązanie dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby środków wychowania.
Dzieciom przysługuje świadczenie alimentacyjne od rodziców, jeśli nie są w stanie jeszcze utrzymać się samodzielnie, chyba, że dochody z majątku dziecka są wystarczające na jego utrzymanie. Najczęściej alimenty są dochodzone od tego z rodziców, który nie zamieszkuje z dzieckiem, chociaż zobowiązanymi mogą być też dziadkowie i rodzeństwo a rzadziej nawet macocha czy ojczym.
Wysokość alimentów zależy głównie od dwóch czynników, po pierwsze od usprawiedliwionych potrzeb dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, a po drugie od możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego rodzica – nie zawsze ojca dziecka.
Usprawiedliwione potrzeb dziecka ustala się indywidualnie dla każdego dziecka, mając na uwadze przede wszystkim jego wiek i stan zdrowia. Usprawiedliwionymi potrzebami są te związane z wyżywieniem, ubraniem, leczeniem, mieszkaniem, wypoczynkiem, zainteresowaniami i edukacją.
Sformułowanie możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego oznacza, że sąd nie bierze pod uwagę faktycznie osiąganych dochodów w chwili orzekania ale to ile mógłby on zarabiać gdyby w aktualnej sytuacji rynkowej w pełni wykorzystywał swoje możliwości. Zdrowy mężczyzna w sile wieku, z wyuczonym zawodem, zostanie zobowiązany do świadczenia alimentów na rzecz swoich dzieci nawet jeśli jest bezrobotny - w chwili wydawania wyroku przez sąd.
